Pisała Megillin cz.10

P

Wysyłajcie swoje opowiadania na email : elo.kochanie@wp.pl Tylko proszę Was wysyłajcie już opowiadania w całości!:) Wszystkie zostaną opublikowane i pamiętajcie się podpisać!

CZĘŚĆ DZIESIĄTA

Po raz ostatni, przynajmniej w najbliższym czasie chciała przejść się ulicami Poznania. Lubiła to miasto. Przez półtora roku zdążyła się przyzwyczaić do tych ulic, i widoków. Miała swoją ulubioną kawiarnie, jak i restaurację. Często odkrywała zakamarki, tak rzadko odwiedzane przez innych. Tam zaszywała się po pracy, a gdy owe miejsce się znudziło proponowała je Krystianowi jako dobry plener do zdjęć.

Szła właśnie ta ulicą, na której przez własny pośpiech poznała Łukasza uderzona przez niego w bok. Przystanęła utkwiwszy wzrok w asfalcie. To tu ujrzała, go po raz pierwszy. To tu po raz pierwszy usłyszała jego głos. Czy istniała jeszcze szansa na to, by poczuła jego bliskość.? Mogła zrezygnować. Wiedziała gdzie teraz się znajduję. Ale pragnienie stania się sławną modelką było silniejsze.

W pewnym momencie, z rozmyślań wyrwał ją dotyk dłoni innej zimnej ręki. Automatycznie spojrzała w dół jak by wiedziała, że osoba która ją dotyka jest dzieckiem. Była to ta dziewczynka w czerwonym sweterku, której nie udzieliła pomocy. Jej mały nosek zaczerwienił się z zimna. A na policzkach widniały różowe rumieńce. Tym razem zamiast czerwonego sweterka miała na sobie czarną za dużą bluzę.

-Masz jakiś problem.-stwierdziła dziewczynka wkładając ręce do kieszeni bluzy.

-Dlaczego tak uważasz.?

-Bo widać to po Tobie. Jesteś smutna, i patrzysz w jedno miejsce.

-A Tobie jest zimno..

-Ale Twój problem jest większy.

-Jaką masz pewność.? Jesteś jeszcze dzieckiem. Nie znasz się na takich sprawach.

-Skąd wiesz.? To, że jestem dzieckiem nie znaczy, że nie potrafię zauważyć problemu i smutku innej osoby.

-Strasznie jesteś wygadana.

-A Ty dumna…

Emily pokiwała głową, i omijając dziewczynkę ruszyła przed siebie, ignorując ją. Jednak ta chwilę później pojawiła się tuż przy niej.

-Dlaczego sobie poszłaś.? -postawiła pytanie drżącym głosem.

-Bo szkoda mi czasu na dziecięce gadanie.

-Czemu jesteś smutna.?

-A co Ciebie to interesuję.?

-Zawsze fajnie z kimś porozmawiać..

-Nie potrzebuje Twoich rad..

Dziewczynka nie poddawała się i z trudem prawie biegnąc dorównywała tempa Emily. Nie odzywała się więcej. Aż w końcu Emily sama zaczęła mówić. Otworzyła się przed tą nią sama nie rozumiejąc, dlaczego. Przecież skąd takie dziecko miało mieć pojęcie o problemach dorosłych ludzi.

-Zazdroszczę Ci. – i kolejny raz słyszała te słowa. Znów ktoś zazdrościł jej tego co miała.

-Czego.?-przykucnęła obok niej, by móc łatwiej z nią rozmawiać.

-On Cię kocha. A mnie nikt nie kocha. Nikt mnie nigdy nie kochał.-zawiesiła głos, spoglądając prosto w jej oczy.

Te słowa powinny jej dać do myślenia. Ona mogła mieć to wszystko, o czym większość może pomarzyć. Z dnia na dzień w dzisiejszym świecie coraz mniej jest prawdziwej i szczerej miłości. Jej podano ją na tacy. I odrzuciła ją. Chciała wbić się na sam szczyt. Dopiąć swego. Osiągnąć już dawno wyznaczony sobie cel. Stawiała to ponad wszystko. I nic nie było w stanie zepsuć jej drogi ku sławie.

***

Samolot wzbił się ponad ziemią. Już chwilę potem leci pośród chmur. Opuściła swój apartament, zostawiając klucze wraz z Dakotą przez pewien czas pod opiekę Agacie. Bała się. Czuła strach. I spoglądając na spokojnie siedzącego tuż obok Wiktora czuła nieprzyjemny dreszcz zimna. Zmieszanie było teraz nierozłącznym uczuciem. Z jednej strony szczęście, z drugiej coś, czego nie potrafiła określić. Pozornie nieruchomo siedziała niepewnie, spoglądając kącikiem oczu na Wiktora. Dziś rozpoczynała nowe życie.

-Jesteś spięta. –spostrzegł spoglądając na nią.

-Myślę o..

-O nim..

-O Elizie.. –odpowiedziała szybko –jeśli odkryją, że to ja .. ją zabiłam. –z ostatnimi słowami zniżyła głos, tak by mógł usłyszeć to wyłącznie on.

Przybliżył się do niej bardziej, kładąc dłoń na policzku.

-Nie martw się. Pozostaw wszystko w moich rękach.

Zetknął swoje usta z jej wargami kradnąc jeden krótki pocałunek. Po czym dodał tajemniczym szeptem.

-Pamiętaj..przy mnie nic Ci nie grozi.

Nerwowo przytaknęła głową, i zamknęła oczy. Rozluźniła się, układając do snu. Jednak nie chciała spać. Była zdenerwowana. I nie potrafiła zrozumieć, dlaczego nerwy brały górę. Czy to było przeczucie.? Obawy przed tym, co tak naprawdę miało dziać się teraz w jej życiu.? Starała się o tym zapomnieć, ale to  było silniejsze od niej.

***

Zza szyby taksówki obserwowała zabytkowe miasto. Ulica była zatłoczona, więc droga trwała o dwa razy dłużej niż normalnie. W końcu samochód wjechał w mniej znaną uliczkę. Dwa kilometry dalej, stał dwupiętrowy dom.

-To tutaj.? –upewnił się taksówkarz, płynnym angielskim.

-Tak, właśnie tutaj. – odpowiedział Wiktor.

Emily wysiadła z samochodu. Rozglądała się wokoło. Przed domem znajdował się ogród. Idealnie zadbana trwa, i duże drzewo sięgające gałęziami aż po czarny dach. Założyła ulubiony płaszczyk, przez ramię przerzucając fioletową torebkę. W okamgnieniu Wiktor pojawił się przy niej, a taksówkarz wyciągał ich walizki z bagażnika.

-Co Ty na to.? –postawił pytanie.

-Jestem pod wrażeniem. –odpowiedziała z szerokim uśmiechem na twarzy.

Ucałował jej policzek, a potem wraz z taksówkarzem wnieśli walizki do domu. Powolnym krokiem szła za nimi. To tu wszystko miało się zmienić. To tu za jakiś czas miała wracać już jako sławna modelka. I to tu miała zapomnieć o nim. Tylko czy była na to gotowa.

Zamknęła drzwi. Ujrzała duże kręte schody, prowadzące na drugie piętro. Po obu stronach korytarza znajdowały się pomieszczenia. Weszła do tych, po prawo. Kuchnia. Tak jak się domyślała. Czarnobiałe meble, duży okrągły stół ze szklanym blatem. Abstrakcyjny obraz na jednej ze ścian. Poczuła dotyk ręki na biodrze. Odwróciła się, a jego ręka powędrowała nieco wyżej. Przyciągnął ją do siebie.

-Masz ochotę obejrzeć naszą sypialnie.?–zapytał zniżonym głosem.

`Naszą sypialnie.` Teraz przez każdą kolejną noc miała budzić się u jego boku. To była tylko niewielka część cenny, jaką miała zapłacić za własne marzenia. Mogła budzić się przy tym, którego prawdziwie pokochała. Nie musiała się do niczego zmuszać. Ale wybrała inne życie. I sama była sobie winna.

Przytaknęła głową. Poprowadził się w stronę schodów. Potem otworzył przed nią drzwi do ich wspólnej sypialni. Połowę pokoju wypełniało duże łóżko okryte czerwoną pościelą, z dużą ilością poduszek. Stojąc pośrodku tego pomieszczenia, poznawała każdy jego szczegół. Wystrój był daleko odległy od jej gustu. Było tu dużo kolorów, co tworzyło zbyt duży kontrast .Raziło w oczy. Sama wybrałaby kolory bardziej stonowane, i nie mieszała tych, które kłócą się ze sobą.

-Jeśli coś Ci się nie podoba będzie to mogła zmienić..

-Nie..wszystko jest w porządku-skłamała nie mając ochoty drążyć tematu.

Stanął tuż przy niej.

-Będziesz ze mną szczęśliwa.. dużo bardziej niż z tym biedakiem.- czuła jego pocałunki na szyi. Odchyliła głowę tak by spojrzeć na niego.

-I teraz spełnią się moje marzenia.. w końcu osiągnę to co chciałam. –powiedziała przybierając triumfalny wyraz twarzy, jak i głos.

Przez ułamek sekundy patrzył na nią, neutralnym wzrokiem, a nagle wybuchnął śmiechem jak by powiedziała coś naprawdę śmiesznego. Usiadł na łóżku, pochylając się w dół. Jego śmiech niósł się po pokoju.

-Z czego Ty się śmiejesz.? –zapytała w końcu, sama rozbawiona jego radością.

Uniósł głowę ku górze.

-Jesteśnaiwna Emily.. Tak bardzo naiwna. –wstał, i zataczając koła obok niej mówił cochwilę przerywając aby zaśmiać się.

-Myślałaś, że to prawda.? Że dzięki moim znajomością osiągniesz to co tak bardzo pragniesz.? No to muszę Cię rozczarować. Nie będziesz modelką. –z uśmiechem na twarzy wypowiadał te słowa.

Nie wierzyła w to, co on mówi. Przebiegł ją zimny dreszcz. Dała złapać się na jego słowa.

-Kłamiesz.!To nie prawda.. nie po to rzuciłam to wszystko..

-Spokojnie Emily…- zacisnął dłonie na jej przedramionach.- Teraz będziemy szczęśliwy. Ty i ja. Nie musisz być modelką. Dam Ci wszystko, przy mnie niczego Ci nie zabraknie..

-Jesteś podły.

-A Ty.?!Może Ty nie jesteś.? Nie mów o podłości. Bo nikt nie dorówna Twojemu zepsutemu charakterowi-wyrywała się.

-Puść mnie.. – jej noga wykonała ruch w miejsce najbardziej bolesne dla Wiktora .Skulił się wpół, a ona mogła wyjść z pokoju.

-Suka.!–krzyknął.

Zbiegła po schodach. Chwyciła, tylko torebkę. Chciała wyjść z tego ogromnego domu, ale zatrzymał ją.

Jedną ręką złapał ją za włosy, i mocno ciągnąć poprowadził do salonu. Pisnęła z bólu rzucona wprost na kanapę.

-Dlaczego mi to robisz.?

-Łudziłem się myśląc, że już zapomniałaś o mojej obietnicy. Sądziłem.. może rzeczywiście opamiętałaś się. I przypomniałaś, że to ja jestem prawdziwym mężczyzną. Teraz widzę, że jesteś tu tylko dlatego, że powiedziałem ` przy mnie Twoje marzenia znów okażą się realne.`

-Proszę Cię puść mnie tylko. Daj mi spokój. Chcę wrócić, tam skąd przyjechałam.

I kolejna salwa śmiechu z jego strony.

-Myślałaś, że teraz gdy w końcu Cię zdobyłem tylko dla siebie tak łatwo odpuszczę.?Emily.. jesteś moja rozumiesz. – przybliżył swoją twarz, do niej.

-Nie, Wiktor…nie..

-Tak, Emily. Teraz należysz do mnie.

Podniósł się z kanapy, gdzie na moment przyparł ją własnym ciałem do niej. Ona podniosła się do pozycji siedzącej i obserwowała każdy jego ruch.

-To niesamowite jak łatwo można manipulować ludźmi. Wystarczy, że powiesz jedno słowo, a zrobią dla Ciebie wszystko byle by tylko mieć z tego korzyść. Wiesz co..?

- Co.?! –zapytała unosząc głos.

-Kochanie, tylko nie tym tonem. No, ale wracając do tego, co chciałem powiedzieć. Tak naprawdę powinienem Cię zabić.

Poczuła strach. Choć z jednej strony wolałaby zejść już z tego świata, i zakończyć tą farsę.

-Nigdy nie traktowałaś mnie poważnie. Byłem tylko zabawką w Twoich rękach. Mężczyzna potrzebny by zaspokoić raz w tygodniu napaloną dziewczynę , a potem żegnaj na kolejne siedem dni. A ja głupi robiłem sobie nadzieje. Wiązałem z Tobą plany. Ale wiesz.. nie zabiję Cię. To było by zbyt łatwe. Odeszłabyś, a kto wie czy owe piekło rzeczywiście istnieje. Lepiej ukarać Cię tu. Byś realnie mogła doświadczyć zła jakie sama wyrządziłaś. – zawiesił głos. Podszedł do niedużego stolika na, którym stała taca z butelką whisky i czystą szklanką. Nalał sobie do połowy a potem ostrożnie by dziewczyna nigdzie mu nie uciekła chodził po pokoju ponownie zataczając kółka.

-Gdy Cię poznałem byłaś inną osobą. Słodka, niewinna Emily, którą szczerze można podziwiać za to jak dzielnie dąży na sam szczyt. Jednak z czasem ta prawdziwa Emily schowała się gdzieś w cieniu, a na wierzch wyszła zadumana w sobie, mając przed oczami wyłącznie własne marzenia dziewczyna. Wszystko stało się dla niej mało ważne. Zapomniała o prawdziwych wartościach, o tym, że istnieją inne ważniejsze rzeczy niż bycie najlepszą. Bawiłaś się mną, grałaś mi na uczuciach. Potem pojawił się ten chłopak. Pokochałaś, go. Wiem to. Kochałaś, go szczerze i przy nim dopiero poznałaś prawdziwą miłość.

Jednak marzenia były ważniejsze. Zaoferowałem Ci bogactwo i sławę, a Ty odrzuciłaś to, o czym każdy marzy. O prawdziwej miłości Emily. Straciłaś to, na własne życzenie. Zaślepiona swoimi pragnieniami byłaś nawet zdolna zabić najlepszą przyjaciółkę..

Dopiero teraz, gdy wypowiadał te słowa jedno za drugim zrozumiała swój błąd. Jak mocno owładnięta była chęcią stania się modelką. Miała wszystko. I mogła mieć więcej. Była zdrowa, miała przyjaciół, rodzinę i ukochanego chłopaka, który gotowy był dla niej na wszystko. Zrezygnowała z tego, chcąc czegoś odległego od tak czystych wartości. W efekcie została z niczym. Nie wiedziała co teraz ją czeka. Nie chciała myśleć o tym jak miał wyglądać każdy kolejny dzień z dala od normalnego życia. Ale taka jest kolej rzeczy, ludzie doceniają to, co mają wówczas, gdy to stracą..

CDN.

Megillin