Moja bajka cz.4 -koniec

Wysyłajcie swoje opowiadania na email : elo.kochanie@wp.pl Tylko proszę Was wysyłajcie już opowiadania w całości!:) Wszystkie zostaną opublikowane i pamiętajcie się podpisać!

CZĘŚĆ CZWARTA

- Wiesz kim ona dla mnie jest ?! Jest kimś więcej niż zwykła próba jak ty. Jest was cztery na świecie. Macie moce. A ona jest ostatnia, najmocnejsza z was. Niezwyciężona.

- a jednak nie zdała testu - odpowiedziała Adamowi z uśmiechem.

- Tak, to dziwne.

- Nic w tym dziwnego. Ona jest nikim rozumiesz ? To ja jestem tobie przeznaczona. To za mnie masz zginąć.

- Nie ! - wydarł się na całe gardło. Zaczął biec w stronę drzwi. Szarpnął za klamkę a jego oczom ukazał się widok Weroniki obracającej przedmioty po drugiej stronie pokoju.

- Siła umysłu. - wyszeptał. Bardzo się ucieszył z powodu tego że opanowała trzeci etap. A drugi etap? To nie było możliwe. Nie zdać testu pierwszego i nagle być w trzecim. Podszedł do niej aby przytulić. Niestety było to nie wykonalne. Jego ręka zatopiła się w niej jak w powietrzu. Teraz zrozumiał. Ona umarła. Pozostała jej dusza, tu na ziemi aby dokończyć misje. Bez ciała było to niewykonalne.

- Wyruszamy.

- Gdzie?

- Szukać go.

Nie pytałam więcej. I tak nie odpowie niczym więcej niż zagadką, całym zdaniem. Spakował rzeczy. Powiedział że i tak mnie nikt nie zobaczy. Że nie istnieje. Nie rozumiem go. Dlaczego nie powie mi całej prawdy teraz. Tylko dzieli to na zagadki. Wsiedliśmy w pierwszy autobus i jechaliśmy długimi godzinami. Aż w końcu dotarliśmy do miejsca, na którego widok, po plecach przeszły mnie ciarki. Na jesiennym pejzażu stała wielka fabryka. Z kominów kopcił się dym więc nie przypuszczałam że jest opuszczona. Adam wstał po czym ja, odruchowo ruszyłam za nim.

- Gdzie my jesteśmy ? - Spytałam a on nie raczył odpowiedzieć. Jego jasne oczy zrobiły się ciemne. To pewnie coś jak sztuczka ze znikaniem. Podszedł do mnie, objął w pasie i po chwili znaleźliśmy się w środku ciemno oświetlonej fabryki.

Prowadził mnie długim korytarzem. Aż w końcu doszliśmy. Przede mną ukazał się wielki piec a przed nim człowiek na bujanym fotelu. Adam zaczął biec w jego stronę, wykrzykując że jest naszą jedyną szansą. Ruszyłam za nim z lekkim oburzeniem ponieważ uważałam że paro-godzinna droga nie była tego warta. Kiedy podeszłam bliżej ujrzałam starszego pana z siwizną na głowie. Miał na sobie biały sweter i luźne karmelowe spodnie. Adam wymienił z nim pare zdań, oczywiście nie wtajemniczając mnie o co w tym wszystkim chodzi. Staruszek wstał i wziął do ręki japońską katane , która wisiała na ściane. Przymierzył ostrze w kierunku mojego brzucha.

- mogę ? - spytał kierując wzrok ku Adamowi.

- och, nie. Nie zdała testu. Jesteśmy tu po to abyś ją ożywił. Wtedy masz wolną rękę - Odparł Adam po czym starzec odłożył szablę. Po chwili zaczął machać rękami przed moją twarzą.

- Już . - Odparł. Po czym ponownie sięgnął po katane i szybkim ruchem przebił mnie jak starą piłkę. Adam szybko pchnął staruszka i wyciągnął katane z mojego brzucha. Co dziwne nie było na niej mojej krwi a rana znikneła natychmiastowo.

- Zdałaś. - wykrzyczał Adam , przytulając się do mnie.

- Ok. Teraz powiedz mi o co w tym wszystkim chodzi ? Jesteście.. Kim wy jesteście ? Przebijacie mnie mieczami i robicie z tego testy.

- Tak. Ale później Ci wyjaśnie po co.

- Nie później ,teraz ! - wrzasnełam. Adam chciał coś powiedzieć ale starzec popchnął go, po czym upadł na ziemie.

- Miło mi. Czas jestem. - Powiedział tak zwyczajnie jakby było to czymś normalnym.

KONIEC.

Claire