Pamiętnik Zuzy cz.10

Wysyłajcie swoje opowiadania na email : elo.kochanie@wp.pl Tylko proszę Was wysyłajcie już opowiadania w całości!:) Wszystkie zostaną opublikowane i pamiętajcie się podpisać!

CZĘŚĆ DZIESIĄTA

Niepewnie nadal byłam wtulona w jego pierś, co chwilę spoglądając na Mateusza. Czułam jak ta szmata gryzła mnie spojrzeniem, ale wtedy nie miałam siły by wstać i zajebać jej w tą sztuczną mordkę. 

- Czego chcesz ? - rzucił Roman . 

- Jak to co ? Nie powiesz tej swojej co się stało, że teraz tutaj z Tobą jest? 

- Nie Twoja sprawa - rzucił złośliwie Roman.

- O co chodzi ? - zapytałam .

- Później Ci wyjaśnię kochanie. - odpowiedział całując mnie w czoło. - no już wyjazd mi stąd ! - rzucił do stojącej nieopodal pary. Widziałam zazdrosne spojrzenie Mateusza i próbę wzbudzenia we mnie tego samego łapiąc blond-piękność za rękę. Szczerze, nie ruszyło mnie to, raczej wywołało reakcję śmiechu. Kiedy to już się oddalili próbowałam dowiedzieć się o co poszło. Ale Roman był tak uparty, że nie zamierzał nic mi powiedzieć. Zdenerwowałam się krzycząc : 

- Nie dość, że przyprowadziłeś mnie do miejsca, którego za cholerę nie mogę sobie skojarzyć. To w dodatku jestem cała obolała , ledwo żyję, a ty mi nie chcesz powiedzieć z jakiego powodu się tutaj znalazłam ? Człowieku, ogarnij się. Coś do wyjaśnienia chyba mi się należy! 

Wstał. Kucnął przy mnie i spojrzał się tymi wspaniałymi oczami . Znów zmiękłam, po raz kolejny próbował wziąć mnie na litość. Nie dałam się. Przecież chciałam znać prawdę. 

- Powiedz mi ! W tej chwili .

- Dobrze. Jeśli tak bardzo już chcesz wiedzieć. - złapał mnie za rękę po czym zaczął coś z siebie wyduszać. - bo widzisz, po tym wypadku, to on przybiegł.

- kto ? 

- Mateusz. Przybiegł i zaczął się na mnie wydzierać, zaczął mnie obwiniać, ale przecież ja nie chciałem. Nie planowałem wcale tego.

Widziałam jak się męczył, jak bał się tego, co ma mi do przekazania. 

 - gość, który prowadził auto nie chciał wzywać policji, tak samo jak ja. tyle, że znów ten skurwiel się rzucał. uspokoiłam go jakoś, bo zaczął mi działać na nerwy. 

- uderzyłeś go ? 

- nie miałem wyjścia. więc, żeby nie martwić Twoich rodziców wziąłem cię do mnie. jesteśmy na moim tylnym ogrodzie. nie kojarzysz, bo nigdy tu nie byłaś.

- dlaczego więc nie chciałeś wzywać karetki jeśli widziałeś mnie w takim stanie. ? 

 - skarbie, wiesz że zamierzam studiować medycynę, znam się na tym już trochę. dlatego chciałem się zająć tobą sam, bez mieszania prawa, sądu itd. 

- a ta rana nad okiem to skąd? 

- Mateusz był tutaj dzisiejszej nocy. Trochę się pobiliśmy , to dlatego. 

- Czego on jeszcze od nas chce? 

- Tego nie wiem, ale proszę cię, nie rozmawiaj z nim nigdy więcej. 

Mimo, że z charakteru pozował na brutala w głębi duszy był naprawdę dobrym człowiekiem. Czułam, że mam w nim oparcie, bezpieczeństwo. Dobrze przyjęłam to co zrobił, nie miałam mu tego wcale za złe. 

     Po naszym długim, wspólnym leżakowaniu na słońcu postanowiłam, że czas ruszyć do domu. Rodziców i tak nie było, mieli wrócić za tydzień, ale obiecałam, że dom, kwiatki itd. Ktoś musiał się tym zająć. Roman idealnie zadbał o zdrowie mojej nogi i przywrócił jej możliwość normalnego poruszania się. Wzięłam torebkę, która również gdzieś się tam krzątała i z uśmiechem na twarzy podeszłam bliżej niego. 

 - Dziękuję Ci, za opiekę, za chęci, kochany jesteś, wiesz? 

Jego odpowiedź znalazła się w namiętnym pocałunku . I znów powrót z przeszłości. Znów przed oczami tamte chwile. Wspólne śniadania , wypady do kina, na miasto. Wybrnęłam z marzeń uśmiechając się do niego. 

- Kocham Cię. - powiedział . 

Rozdarło mnie to , kompletnie nie wiedziałam co powiedzieć. Spoglądałam w jego błękitne tęczówki nie znając odpowiedzi. To tak, jakby zadał mi najtrudniejsze pytanie, z którego nie dam rady wybrnąć. 

- To nic, ja poczekam. - odpowiedział, całując mnie gorąco w czoło. Po czym rzucił krótkie ' do wieczora, skarbie ' . 

Wyszłam od niego kierując się do domu. Nie minęłam kilka domów, a w mojej kieszeni poczułam wibrację telefonu.

- Halo ? - odebrałam .

- Widzę cię maleńka, lepiej nie rób żadnych pochopnych ruchów, zaraz będę koło ciebie, tylko bądź lepiej miła. - powiedział dziwny głos zostawiając mnie w przegłuchym strachu. Ruszyłam szybszym tempem do domu , wyłączyłam telefon, po czym nie zauważając wpadłam w czyjeś ramiona. 

- Mówiłem nie ruszać się ? - wykrzyczał . 

Spojrzałam w górę zauważając Mateusza, a tuż za nim grupkę jego cwaniackich kolesi. 

- Bijemy ? - zaśmiał się jeden z nich. 

- No przecież nie będziemy na nią patrzeć - odrzekł Mateusz dając im znak .

CDN.

Zuza